O książce: 1996 / „...W szpitalu zawsze było tłoczno. Rosyjscy lekarze leczyli nie tylko mieszkańców Addis Abeby. Z płaskowyżów wygładzonych przez wiatr, z dolin rzecznych złapanych w sieci lian, po ścieżkach i bezdrożach, pieszo i na mułach, samotnie i rodzinami, mieszkańcy północy Tygrysu i południowcy Sidamy, Hararis z Przybyli tu Harar i jego okolice, Amharowie, najliczniejsi w Etiopii, oraz ludzie z plemienia Hamir, chyba najmniejszego w kraju... Pod ścianami szpitala rozbrzmiewała wielojęzyczna rozmowa - czasem bogata w samogłoski, gładka , jak kołysanie trawy na pastwiskach, czasem dziko wykrzyknikowe, jak głośny górski potok, czasem głuche, gardłowe, jakby dochodzące z dusznych wąwozów. A stroje, obyczaje i zwyczaje – pacjenci rosyjskich lekarzy bardzo się różniły, ale wyraz oczu był ten sam – ufnych i wdzięcznych. Codziennie na tę ulicę Addis Abeby przychodziło trzy tysiące, a czasem więcej , która obecnie nazywa się ulicą Rosji. …»